Zij hoort bij mij

Een hele tijd heb ik niet meer geschreven.
Het was niet omdat ik geen zin of tijd had, maar er gebeurde niets.
Het was stil rondom van Mij en Co.
Niet in mijn webshop, daar was het lekker druk. Veel bestellingen en heel wat pakketten. Een enkeling kwam de bestelling afhalen aan de deur. Er werd een praatje op afstand gemaakt en dat was het dan. Niets spannends om over te schrijven. Natuurlijk zijn er genoeg onderwerpen om over te schrijven, maar het moet ook bij mij, mijn verhaallijn en de brocante wereld passen en ik moet ook niet in herhaling vallen.
En nu, nu ik voor het eerst op inkoop ben geweest na een lange periode, is er weer stof en inspiratie tot schrijven.
Al die tijd teerde ik op de voorraad die ik had en voorzag Stijn mij van het een en ander. Zo kon alles in mijn webwinkel gewoon doorgaan.
Maar nu kan ik er zelf weer eens voorzichtig gaan. Het zingt in mij, want als je brocanteur bent, is inkoop toch wel het mooiste van dit vak. En oh… wat heb ik dit gemist.
En zo gaan Stijn en ik samen op pad.
Als het moment is aangebroken om te gaan, bekruipt mij ineens een onbehaaglijk gevoel. Ik merk dat ik het lastig vind om mijn huidige kleine wereldje los te laten. Ofschoon ik niets onveiligs ga ondernemen, voel ik me onzeker. Doordat het afgelopen jaar niets mocht en kon, werd mijn wereld kleiner en ontstond in de chaos die ik altijd om me heen creëer iets van structuur. Niet dat ik daar altijd vrolijk van werd, maar ik moest daar nu uitstappen, uit die kleine veilige opgeruimde wereld.
En terwijl we onderweg zijn, gaat alleen door mijn hoofd wat ik thuis eigenlijk nog allemaal moest doen. Ik voel niets van de spanning die ik anders voel als ik op inkoop ga. Ik voel me verkrampt. Stijn heeft nergens last van. Die zit vrolijk pratend naast me en soms zingt hij mee met de muziek op de radio.
Ik voel me stil en het is alsof ik een vreemde ben in mijn eigen wereld.
Ik voel hoofdpijn opkomen en ik wens dat ik thuis was gebleven. Lekker in mijn ‘inie mini’ wereld. En het verbaast me dat ik mij zo snel heb aangepast aan een leven dat er heel anders uitziet dan voorheen.
Maar hoe dichter we bij ons adres komen, hoe meer ik los kan laten. En als we uitstappen zijn de kriebels in mijn buik er weer.
We kunnen mooie producten kopen, alweer voor de kerst open dagen. Die zijn nog ver weg, maar er moet voor die dagen ook heel wat verzameld worden. Ik denk allang niet meer aan het werk dat thuis op mij wacht. Het zware gevoel is weg en de hoofdpijn is verdwenen.
En alsof het zo moet zijn, komt zij op mijn pad. Dit is niet de eerste keer in  of na een lastige periode.
Alsof ze daar op mij heeft staan wachten. Het prachtige antieke houten Maria met kind beeld, staat daar voor mij. Zonder twijfel gaat ze mee naar huis. Is dit toeval of toch voorbestemd? Ik denk het laatste.
Ze staat nu thuis te schitteren. Ze is het begin van de ommekeer in mij en het vertrouwen in de toekomst.
En als we over een tijdje voor de tweed keer gevaccineerd zijn, ben je weer op afspraak heel welkom bij mij. Dan kan je weer naar hartenlust rondkijken. Weliswaar in een iets ‘ander jasje’, maar dat wordt het verhaal voor volgende week…