Verdrietig en dankbaar
Ja dat ben ik, verdrietig en dankbaar;
Verdrietig omdat ik mama los moet laten en dankbaar omdat ze zo lang in ons midden was.
En het doet zoveel veel meer zeer dan dat ik ooit had gedacht.
Gelukkig zijn er veel mooie herinneringen die voor altijd blijven.
Even heeft het leven stil gestaan en deze periode hebben we afscheid genomen met een mooie liefdevolle en intieme dienst.
En temidden van mijn verdriet, waren onze kinderen en kleinkinderen daar om een mooie bloem op haar kist te leggen. Wat een rijkdom en in elk van hen is een stukje van haar dat ze door heeft gegeven. Zo leeft ze in ons allemaal voort.
En dan gaat het leven weer door, zoals dat altijd gaat.
Ik probeer de draad weer op te pakken, maar het lukt nog niet zo goed.
Haar dood heeft nog geen plekje in mij, alsof ik het nog niet helemaal toe kan laten, nog even, nog heel even...
Het gras lispelt naast het gras
En de bloemen bloeien hun geheim
Waarvan ik nog niet gescheiden ben
Als ik maar ga liggen in het gras
En met haar samen bloem mag zijn.