Stil
Als ik snel een boodschap ga doen in de supermarkt, wordt er eerst een winkelwagen voor me gedesinfecteerd.
Als ik binnen ben is het er stil.
Er lopen nog ongeveer vijf andere mensen rond waaronder een vriendin van mij.
Op afstand zeggen we elkaar gedag en zwaaien we naar elkaar. Het is immers niet de bedoeling, en ook heel begrijpelijk, dat er praatjes gemaakt worden.
Dan gaan we weer allebei onze eigen weg. Het voelt leeg.
Een half uur later ligt een lief kaartje van haar in de brievenbus. dat doorbreekt de stilte voor even.
Een andere vriendin die hier ook klant is, komt haar bestelling aan de deur ophalen.
Geen gezellig gesprek en geen knuffel die we nu eigenlijk allemaal zo hard nodig hebben.
We appen en bellen, maar het is anders… zo stil...
Als ik aan de ellende om ons heen denk, betekend dat alleen maar zwaaien natuurlijk helemaal niets en ik ben ook heel dankbaar dat we tot nu toe gespaard zijn gebleven.
We genieten in onze tuin van de zon en de kleine wonderen om ons heen. Want juist nu moeten we het mooie niet uit het oog verliezen. De meesjes die hun nestje klaar hebben in het nestkastje en de prachtige reiger op het land die elke dag terugkomt. En dan de bloesem.
Toch wat meer tijd nu voor van deze dingen te genieten.
Ik krijg nu vaker de vraag hoe ik dat met inkopen doe. Nou, net als ieder ander kan ik niet op inkoop gaan. Ook ik zit voornamelijk thuis en ik maak niets mee.
Tenminste niets wat leuk is om te lezen en daarom schrijf ik voorlopig geen verhaaltjes meer op de dinsdag. Niet omdat ik niet zou willen, maar er valt niet zoveel te zeggen. Het is niet alleen stil om mij heen, maar het is vooral ook stil in mij.
Mijn website blijf ik voorlopig nog bijvullen op de dinsdag. Gelukkig heb ik nog wat voorraad, dus je kunt gewoon bij mij blijven winkelen.
Ik hoop zo dat we hier allemaal goed uit zullen komen. Maar ik weet dat het niet zo zal zijn en dat het gepaard zal gaan met verdriet. Helaas hebben we dit alles niet zelf niet in de hand. We kunnen ons alleen aan de regels houden en lief zijn voor elkaar.
Als ik binnen ben is het er stil.
Er lopen nog ongeveer vijf andere mensen rond waaronder een vriendin van mij.
Op afstand zeggen we elkaar gedag en zwaaien we naar elkaar. Het is immers niet de bedoeling, en ook heel begrijpelijk, dat er praatjes gemaakt worden.
Dan gaan we weer allebei onze eigen weg. Het voelt leeg.
Een half uur later ligt een lief kaartje van haar in de brievenbus. dat doorbreekt de stilte voor even.
Een andere vriendin die hier ook klant is, komt haar bestelling aan de deur ophalen.
Geen gezellig gesprek en geen knuffel die we nu eigenlijk allemaal zo hard nodig hebben.
We appen en bellen, maar het is anders… zo stil...
Als ik aan de ellende om ons heen denk, betekend dat alleen maar zwaaien natuurlijk helemaal niets en ik ben ook heel dankbaar dat we tot nu toe gespaard zijn gebleven.
We genieten in onze tuin van de zon en de kleine wonderen om ons heen. Want juist nu moeten we het mooie niet uit het oog verliezen. De meesjes die hun nestje klaar hebben in het nestkastje en de prachtige reiger op het land die elke dag terugkomt. En dan de bloesem.
Toch wat meer tijd nu voor van deze dingen te genieten.
Ik krijg nu vaker de vraag hoe ik dat met inkopen doe. Nou, net als ieder ander kan ik niet op inkoop gaan. Ook ik zit voornamelijk thuis en ik maak niets mee.
Tenminste niets wat leuk is om te lezen en daarom schrijf ik voorlopig geen verhaaltjes meer op de dinsdag. Niet omdat ik niet zou willen, maar er valt niet zoveel te zeggen. Het is niet alleen stil om mij heen, maar het is vooral ook stil in mij.
Mijn website blijf ik voorlopig nog bijvullen op de dinsdag. Gelukkig heb ik nog wat voorraad, dus je kunt gewoon bij mij blijven winkelen.
Ik hoop zo dat we hier allemaal goed uit zullen komen. Maar ik weet dat het niet zo zal zijn en dat het gepaard zal gaan met verdriet. Helaas hebben we dit alles niet zelf niet in de hand. We kunnen ons alleen aan de regels houden en lief zijn voor elkaar.