Roze bril
Ik kan er niet langer omheen. Ik wilde het niet, ik zou er niet aan toegeven. Ik vocht ertegen en ik bleef volhouden. Het werd alsmaar erger, hoe ik het ook ontkende.
Maar zoals ik zoveel niet in de hand heb, moest ik ook hieraan geloven. Toen ik vorige week de piepkleine lettertjes op het doosje las, ging het echt niet meer. De lettertjes dansten voor mijn ogen, allemaal door elkaar heen als een verward bolletje wol. Ik probeerde het nog eens en nog eens…. Als ik nu even een vergrootglas gebruik en op dat moment komt Jos binnen en vraagt wat ik aan het doen ben. Dan begint hij te lache: ‘Is het zover?’ vraagt hij. Ik kan er helemaal niet om lachen. Ik die altijd alles zo goed zag, zelfs de kleinste details ontgingen mij niet. O ja er zijn zoveel mensen met een bril en er is zo’n groot aanbod in brillen en er zijn prachtige collecties. Maar ik heb iets tegen een bril voor mezelf. Ik kan iemand anders met een bril heel mooi vinden, maar mij staat een bril gewoon niet. Als Jos naar de opticien moet, pas ik altijd stiekem een paar modellen en altijd is het om te gillen. En buiten dat kan ik niets op mijn neus verdragen. Daarom is zelfs een zonnebril een drama. Na heel lang zoeken vond ik vorig jaar een mooie zonnebril met een lichtroze montuur waarmee ik mij acceptabel voelde. En die ik veel te duur betaalde. Maar ook die bleef nooit lang op vanwege het vervelende neusgevoel. Inmiddels ligt die bril ergens in Sicilië en is iemand anders er vast erg blij mee. Per ongeluk laten liggen. Maar nu die leesbril die eraan zit te komen. Stel je voor ik zie de details van de brocante niet meer, ik kan dan misschien geen jaartallen meer lezen of ik ga me met de prijzen vergissen. Ik heb nagedacht over het dragen van een oud brilletje, maar dan lijk ik een dame uit de vorige eeuw. Uiteindelijk heb ik een onopvallend brilletje gekocht. Het zit nergens naar en het staat vreselijk. Het dragen ervan stel het nog heel even uit… voor het gevoel… maar ik ontkom er echt niet aan. De drempel is voor mij heel hoog, maar uiteindelijk zal ik er, net als ieder ander, aan wennen. En tot die tijd wil er nog even niets van weten en kijk ik zoals meestal naar het leven door een roze bril, want dan is alles nog veel mooier.
Maar zoals ik zoveel niet in de hand heb, moest ik ook hieraan geloven. Toen ik vorige week de piepkleine lettertjes op het doosje las, ging het echt niet meer. De lettertjes dansten voor mijn ogen, allemaal door elkaar heen als een verward bolletje wol. Ik probeerde het nog eens en nog eens…. Als ik nu even een vergrootglas gebruik en op dat moment komt Jos binnen en vraagt wat ik aan het doen ben. Dan begint hij te lache: ‘Is het zover?’ vraagt hij. Ik kan er helemaal niet om lachen. Ik die altijd alles zo goed zag, zelfs de kleinste details ontgingen mij niet. O ja er zijn zoveel mensen met een bril en er is zo’n groot aanbod in brillen en er zijn prachtige collecties. Maar ik heb iets tegen een bril voor mezelf. Ik kan iemand anders met een bril heel mooi vinden, maar mij staat een bril gewoon niet. Als Jos naar de opticien moet, pas ik altijd stiekem een paar modellen en altijd is het om te gillen. En buiten dat kan ik niets op mijn neus verdragen. Daarom is zelfs een zonnebril een drama. Na heel lang zoeken vond ik vorig jaar een mooie zonnebril met een lichtroze montuur waarmee ik mij acceptabel voelde. En die ik veel te duur betaalde. Maar ook die bleef nooit lang op vanwege het vervelende neusgevoel. Inmiddels ligt die bril ergens in Sicilië en is iemand anders er vast erg blij mee. Per ongeluk laten liggen. Maar nu die leesbril die eraan zit te komen. Stel je voor ik zie de details van de brocante niet meer, ik kan dan misschien geen jaartallen meer lezen of ik ga me met de prijzen vergissen. Ik heb nagedacht over het dragen van een oud brilletje, maar dan lijk ik een dame uit de vorige eeuw. Uiteindelijk heb ik een onopvallend brilletje gekocht. Het zit nergens naar en het staat vreselijk. Het dragen ervan stel het nog heel even uit… voor het gevoel… maar ik ontkom er echt niet aan. De drempel is voor mij heel hoog, maar uiteindelijk zal ik er, net als ieder ander, aan wennen. En tot die tijd wil er nog even niets van weten en kijk ik zoals meestal naar het leven door een roze bril, want dan is alles nog veel mooier.