(On)waarheid
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de mooie schaal kocht, maar nu ik foto’s maakte voor op mijn website, moest ik ineens weer aan haar denken.
Ze staat met haar spulletjes op een marktje. Ze verkoopt voornamelijk echte antiek en dan de meer verfijnde spullen.
Ze draagt een bontjas en haar lange haren heeft ze met een mooie speld opgestoken. Ze knikt vriendelijk als ik even rondkijk tussen al haar mooie items. Mijn oog valt op een mooie schaal van opaline glas in een prachtige subtiele lichtgroene kleur. In het midden bevat de schaal een vaas van helder groen glas en goudkleurige decoratie. Ik ben er meteen verliefd op. En terwijl ik de schaal bekijk, vertelt ze in het frans, dat de spullen die ze verkoopt van een kasteeltje uit Frankrijk komen. Ze zijn van de gravin geweest die er woonde en zij was er jarenlang kamermeisje geweest. Omdat de gravin haar zo mocht, kreeg ze regelmatig een antiek stukje mee naar huis. Als de gravin te oud wordt gaat ze naar een verzorgingstehuis en komt een einde aan haar baan als kamermeisje.
Al die tijd bewaart ze de antiquiteiten. En nu ze zelf een dame op leeftijd is, heeft ze besloten om de spullen te verkopen. Niet omdat ze de centjes nodig heeft, maar het wordt haar teveel en ze vindt er niets meer aan. En terwijl ze dit vertelt, hoor ik haar slikken en als ik in haar ogen kijk, verwacht ik elk moment tranen. Maar die blijven achterwege. Toch zie ik verdriet schuilgaan achter deze zo ogenschijnlijk ongeïnteresseerde vrouw. Ze probeert een nonchalante houding aan te nemen, maar dat lukt niet helemaal.
Natuurlijk kan ik niet in haar hart en in haar hoofd kijken, maar iets in haar blik doet mij twijfelen of ze de waarheid spreekt en allerlei andere scenario’s spelen door mijn hoofd.
Ik voel medelijden met haar , maar oh, wat heeft ze mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik vraag haar naar het kasteeltje en de naam van de gravin, maar ze wilt niets prijsgeven.
‘Ik wil er gewoon vanaf’ blijft ze maar herhalen ‘ik vind er niets meer aan’.
Ik heb er geen reden voor, maar ik kan er niets aan doen dat ik dat alles niet geloof.
Als ik de schaal betaald heb, pakt ze hem liefdevol voor mij in. En dan vertelt ze vol passie over de schaal die altijd vol fruit en met een mooie boeket in het midden op een tafel in een privé vertrek van de gravin stond, over hoe ze regelmatig een liefdeskaartje in het boeket verstopt zag zitten. De persoon in kwestie zag ze nooit, maar ze denkt dat het hier om een onmogelijke geheime liefde ging.
Ik kan me niet voorstellen dat zij aan deze mooie schaal met al zijn herinneringen en geheimen geen waarde hecht.
En in één keer heeft deze schaal voor mij, buiten dat hij prachtig is, nog meer betekenis.
Ik kijk in twee droevige ogen als ik afscheid van haar neem. En even gaat de gedachte door mij heen dat ze zojuist een verhaal over zichzelf verteld heeft.
Ik voel hoe ze mij nakijkt als ik wegloop.
Of deze geschiedenis de waarheid is, zal ik nooit weten. Maar dat doet er in dit geval niet toe, het is een mooi en misschien ook wel een beetje een verdrietig verhaal.
Ze staat met haar spulletjes op een marktje. Ze verkoopt voornamelijk echte antiek en dan de meer verfijnde spullen.
Ze draagt een bontjas en haar lange haren heeft ze met een mooie speld opgestoken. Ze knikt vriendelijk als ik even rondkijk tussen al haar mooie items. Mijn oog valt op een mooie schaal van opaline glas in een prachtige subtiele lichtgroene kleur. In het midden bevat de schaal een vaas van helder groen glas en goudkleurige decoratie. Ik ben er meteen verliefd op. En terwijl ik de schaal bekijk, vertelt ze in het frans, dat de spullen die ze verkoopt van een kasteeltje uit Frankrijk komen. Ze zijn van de gravin geweest die er woonde en zij was er jarenlang kamermeisje geweest. Omdat de gravin haar zo mocht, kreeg ze regelmatig een antiek stukje mee naar huis. Als de gravin te oud wordt gaat ze naar een verzorgingstehuis en komt een einde aan haar baan als kamermeisje.
Al die tijd bewaart ze de antiquiteiten. En nu ze zelf een dame op leeftijd is, heeft ze besloten om de spullen te verkopen. Niet omdat ze de centjes nodig heeft, maar het wordt haar teveel en ze vindt er niets meer aan. En terwijl ze dit vertelt, hoor ik haar slikken en als ik in haar ogen kijk, verwacht ik elk moment tranen. Maar die blijven achterwege. Toch zie ik verdriet schuilgaan achter deze zo ogenschijnlijk ongeïnteresseerde vrouw. Ze probeert een nonchalante houding aan te nemen, maar dat lukt niet helemaal.
Natuurlijk kan ik niet in haar hart en in haar hoofd kijken, maar iets in haar blik doet mij twijfelen of ze de waarheid spreekt en allerlei andere scenario’s spelen door mijn hoofd.
Ik voel medelijden met haar , maar oh, wat heeft ze mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik vraag haar naar het kasteeltje en de naam van de gravin, maar ze wilt niets prijsgeven.
‘Ik wil er gewoon vanaf’ blijft ze maar herhalen ‘ik vind er niets meer aan’.
Ik heb er geen reden voor, maar ik kan er niets aan doen dat ik dat alles niet geloof.
Als ik de schaal betaald heb, pakt ze hem liefdevol voor mij in. En dan vertelt ze vol passie over de schaal die altijd vol fruit en met een mooie boeket in het midden op een tafel in een privé vertrek van de gravin stond, over hoe ze regelmatig een liefdeskaartje in het boeket verstopt zag zitten. De persoon in kwestie zag ze nooit, maar ze denkt dat het hier om een onmogelijke geheime liefde ging.
Ik kan me niet voorstellen dat zij aan deze mooie schaal met al zijn herinneringen en geheimen geen waarde hecht.
En in één keer heeft deze schaal voor mij, buiten dat hij prachtig is, nog meer betekenis.
Ik kijk in twee droevige ogen als ik afscheid van haar neem. En even gaat de gedachte door mij heen dat ze zojuist een verhaal over zichzelf verteld heeft.
Ik voel hoe ze mij nakijkt als ik wegloop.
Of deze geschiedenis de waarheid is, zal ik nooit weten. Maar dat doet er in dit geval niet toe, het is een mooi en misschien ook wel een beetje een verdrietig verhaal.