Mijn vrijheid

Nog steeds ben ik erg blij met mijn concept; mijn webwinkel en de showroom/ winkel aan huis, die op afspraak bezocht kan worden.
Weliswaar in onze privé, maar dat heeft ook wel weer wat.
Ik kan zomaar op een doordeweekse dag eens iets anders gaan doen en dan hoef ik bij niemand verantwoording af te leggen of vrij te vragen.
Ik kan de ‘verloren’ tijd dan op een ander moment inhalen. In de avonduren of vroeg in de ochtend.
Dat houdt dan wel in dat ik in de avonduren wel eens klanten ontvang en dan is onze privé even geen privé meer, maar gewoon winkel, of dat ik nog lang bezig ben en dan dus privé tijd in moet leveren. Maar die concessie doe ik graag.
De weekenden heb ik meestal hard nodig voor inkoop, maar als er iets in de familiesfeer is, kan ik ook een keer overslaan.
ik heb het meeste zelf in de hand en die vrijheid vind ik heerlijk. Vaak wordt deze vrijheid verwisseld met vrijblijvendheid, maar dat is heel iets anders.
Vrijblijvend is het zeker niet, ik zal gewoon mijn werk moeten doen en wat ik vandaag laat liggen, vindt ik morgen. Maar ik doe dit alles met heel veel plezier en liefde.
En na mijn ziek zijn van de afgelopen tijd, besloot ik afgelopen weekend niet op inkoop te gaan maar eens orde in de ontstane ravage te scheppen.
Lekker zo’n zaterdag in mijn oude kleren, geen make up en mijn geliefde birckestock slippers aan met de gouden glittersokken die ik van Tove kreeg.
Geen lust voor het oog, die slippers, maar een weldaad voor mijn voetjes.
Tussendoor gezellig kokerellen en lekker wat rommelen.
Dan gaat de bel, ik verwacht een pakketje en niets vermoedend loop ik naar de deur.
Er staat een blonde goed verzorgde dame aan de deur met mooi gestifte lippen. Op het zelfde moment voel ik me een slons en word ik onzeker.
Ze vraagt of ik ‘open‘ ben. Ik leg haar uit dat ik geen openingstijden heb en alleen op afspraak werk. Ze vraagt of ze evengoed rond mag kijken.  Ik vertel dat ik echt dicht ben en nu andere bezigheden heb, dat mijn winkel in onze privé is en dat ik haar niet kan ontvangen. Ze komt van ver vertelt ze. Ik vind het enorm spijtig, maar het kan nu niet.
Ze wil toch écht komen kijken en dan stel ik voor om een afspraak te maken. Ze geeft er geen antwoord op, draait zich om en loopt weg.
Even twijfel ik, moet ik haar dan tòch terugroepen? Ben ik nu de heks? Ik besluit om bij mijn standpunt te blijven.
Blij dat ik wat assertiever ben geworden, sta ik toch te trillen op mijn benen. Dit had ik een jaar geleden nooit gezegd. Dan zou ik de klant toch ontvangen hebben en mij achteraf vreselijk hebben gevoeld en boos op mezelf omdat ik nooit eens voor mezelf koos. Want dat blijft toch altijd een beetje mijn valkuil.
En als ik de deur weer op slot doe voel ik mij evengoed niet echt opgelucht. ‘Nee’ zeggen is niet mijn sterkste kant.
Als ik even later met Jos en een kopje thee in de tuin zit, ebt het vervelende gevoel weg en geniet ik van mijn vrijheid.

 

Laat een reactie achter

Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd