Jesse
Jesse komt logeren. Hij is ons oudste kleinkind en hij is onlangs naar het voortgezet onderwijs gegaan.
Het idee was om met elk kleinkind dat naar het voortgezet onderwijs gaat, een speciaal weekend te maken. Ik vind het toch wel een mijlpaal; een afsluiting en het beginnen aan een nieuw avontuur. Maar door de corona en de daarbij behorende aangescherpte maatregelen, valt onze planning in het water. Natuurlijk gaat het weekendje logeren gewoon door, want uit ervaring weet ik dat door uitstel afstel komt. En daarbij hebben we er ons enorm op verheugd.
Ik voel me van te voren wat onzeker, want wat doe je met een jongen van 12 als er zoveel beperkingen zijn? Hoe was Stijn toen hij die leeftijd had? Ik weet het niet meer precies, want dat is inmiddels 16 jaar geleden.
Zal Jesse het hier wel leuk vinden? Het is er al een paar jaar niet van gekomen dat hij kwam logeren. En twee dagen zonder de geplande uitstapjes leidt misschien wel tot een teleurstelling.
Ik heb al flink vooruit gewerkt met de brocante want de online open dagen naderen snel. Het is hier al volop kerstmis. En de rest blijft liggen tot na het weekend.
Zo heb ik alle ruimte voor Jesse.
‘Wat wordt hij groot ineens’ gaat het door mij heen als ik hem zie zitten en hoor vertellen. Hij kijkt mij breed lachend aan. Het echte kind is ineens verdwenen en ik ben dankbaar dat hij hier nu is en ook deze fase van dichtbij mee mogen maken.
Ik had mij geen zorgen hoeven maken, want alles gaat vanzelf en mijn onzekerheid is al gauw verdwenen.
Doordat de notenboom net gesnoeid is liggen er dikke lange takken en als Jos hem vraagt of hij zin heeft om te zagen, staat hij al buiten en alles wordt door hem in mooie gelijke stukken gezaagd.
Ondanks al die beperkingen van buitenaf, wordt het een heerlijk weekend en genieten we van de rust.
In plaats van de bioscoop wordt het een mooie film op de TV met lekkere hapjes en in plaats van uiteten wordt het kiezen tussen allerlei opties die af te halen of te bezorgen zijn. We maken een fietsritje en doen gezelschapsspelletjes. En ineens weet ik weer hoe het was toen Stijn deze leeftijd had, die genoot van dezelfde dingen.
Een mooie tijd, zo tussen kind en langzaam volwassen worden.
Van de beperkingen hebben we helemaal geen last gehad. We hadden het helemaal niet nodig om van buitenaf geëntertaind te worden, dat konden we heel goed zelf.
Misschien zijn die beperkingen juist eens goed. Dat doet ons beseffen hoe rijk we zijn en dat alles wat we hebben en kunnen niet zo vanzelfsprekend is. Het maakt mij in elk geval weer creatiever en meer tevreden.
Ik geniet nog na van twee heerlijke dagen met weer eens een puber in huis wiens wereld je ziet groeien. Een prachtige periode.
Het idee was om met elk kleinkind dat naar het voortgezet onderwijs gaat, een speciaal weekend te maken. Ik vind het toch wel een mijlpaal; een afsluiting en het beginnen aan een nieuw avontuur. Maar door de corona en de daarbij behorende aangescherpte maatregelen, valt onze planning in het water. Natuurlijk gaat het weekendje logeren gewoon door, want uit ervaring weet ik dat door uitstel afstel komt. En daarbij hebben we er ons enorm op verheugd.
Ik voel me van te voren wat onzeker, want wat doe je met een jongen van 12 als er zoveel beperkingen zijn? Hoe was Stijn toen hij die leeftijd had? Ik weet het niet meer precies, want dat is inmiddels 16 jaar geleden.
Zal Jesse het hier wel leuk vinden? Het is er al een paar jaar niet van gekomen dat hij kwam logeren. En twee dagen zonder de geplande uitstapjes leidt misschien wel tot een teleurstelling.
Ik heb al flink vooruit gewerkt met de brocante want de online open dagen naderen snel. Het is hier al volop kerstmis. En de rest blijft liggen tot na het weekend.
Zo heb ik alle ruimte voor Jesse.
‘Wat wordt hij groot ineens’ gaat het door mij heen als ik hem zie zitten en hoor vertellen. Hij kijkt mij breed lachend aan. Het echte kind is ineens verdwenen en ik ben dankbaar dat hij hier nu is en ook deze fase van dichtbij mee mogen maken.
Ik had mij geen zorgen hoeven maken, want alles gaat vanzelf en mijn onzekerheid is al gauw verdwenen.
Doordat de notenboom net gesnoeid is liggen er dikke lange takken en als Jos hem vraagt of hij zin heeft om te zagen, staat hij al buiten en alles wordt door hem in mooie gelijke stukken gezaagd.
Ondanks al die beperkingen van buitenaf, wordt het een heerlijk weekend en genieten we van de rust.
In plaats van de bioscoop wordt het een mooie film op de TV met lekkere hapjes en in plaats van uiteten wordt het kiezen tussen allerlei opties die af te halen of te bezorgen zijn. We maken een fietsritje en doen gezelschapsspelletjes. En ineens weet ik weer hoe het was toen Stijn deze leeftijd had, die genoot van dezelfde dingen.
Een mooie tijd, zo tussen kind en langzaam volwassen worden.
Van de beperkingen hebben we helemaal geen last gehad. We hadden het helemaal niet nodig om van buitenaf geëntertaind te worden, dat konden we heel goed zelf.
Misschien zijn die beperkingen juist eens goed. Dat doet ons beseffen hoe rijk we zijn en dat alles wat we hebben en kunnen niet zo vanzelfsprekend is. Het maakt mij in elk geval weer creatiever en meer tevreden.
Ik geniet nog na van twee heerlijke dagen met weer eens een puber in huis wiens wereld je ziet groeien. Een prachtige periode.