Iets nieuws en de dame zonder sleehakken


De tafel in mijn showroom was een buitentafel en de stoelen vielen ondertussen bijna uit elkaar. De bekleding was vies en versleten. Maar uiteindelijk zie je dat zelf niet meer. Misschien herken je dat wel, het is alsof je er mettertijd doorheen kijkt. En toen Stijn een tijdje geleden zei dat die tafel met stoelen een aanfluiting in mijn showroom waren, zag ik het zelf ook weer.
Daar is dus meteen werk van gemaakt.
Ik heb gekozen voor een klassiek geheel. Een rustige strakke antieke tafel met mooie hele oude geleefde stoelen die wel nog stevig zijn. Alles handwerk met mooie gebruikssporen en een prachtige patina.
Daar houd ik van.
Voorheen stond mijn computer op die tafel. Het was geen fijne werkplek.. Daarom heb ik ook gelijk een echte antieke secretaire uitgezocht. Die staat  in een hoek en hier werk ik heerlijk. En oh… al die laatjes en vakjes waar ik al mijn rommeltjes in kan duwen. Ik geniet ervan. Mij showroom oogt rustiger en opgeruimder.
Menigeen zal dit veel te klassiek vinden. Maar ik houd ervan en ik ben blij dat ik dit op ons inkoopadres van vorige week kon kopen.
Het is trouwens het inkoopadres waar ik al heel lang niet meer geweest was. Dit was de plek waar ik de dame met sleehakken vaker tegenkwam. En als je mijn verhaaltjes altijd leest, weet je meer van haar. Niet over haar persoonlijk, maar over hoe ze zich opstelt ten opzichte van mij.
Ze is er niet als ik in de zaak ben. Dat zou ook wel heel toevallig zijn. Als ik tussen al het moois kijk denk ik niet meer aan haar. Ik heb een paar items gekocht die ik in een hoekje bij elkaar op de grond zet. Ik krijg van de verkoper een doosje waar ik alvast wat kleine producten inleg die ik uitgezocht heb.
En warempel, daar komt ze! Weliswaar wat ouder geworden, maar dat zal zij van mij ook wel denken. Ze bedenkt zich niet en begint tussen de door mij gekochte items te rommelen. Ik vergeet haar gedag te zeggen, ik ben met stomheid geslagen door de brutaliteit  van haar om zomaar tussen mijn gekochte spullen te scharrelen. Ik maak haar duidelijk dat ik dat gekocht heb, maar ze gaat gewoon door en haalt zelfs spullen uit  de doos. Ze draagt geen sleehakken vandaag, maar rode sneakers. En ineens krijg ik heel veel zin om hard op haar sneaker te trappen met mijn hak. Ik overweeg het even, maar mijn gevoel voor fatsoen wint het altijd weer. En dat is misschien maar goed ook.
Ik duw haar lichtjes aan de kant n maak de doos dicht.
Ze recht haar rug, gooit haar neus in de wind en loopt naar buiten.
Daar kan ze het niet laten om mijn nieuwe klepbureautje, dat daar klaar staat om ingeladen te worden, even open en weer dicht te doen.
Zonder op of om te kijken vertrekt ze. ‘Wat een vreemd mens’ gaat het door mij heen.
En nu, elke ochtend als ik mijn secretaire open, dek ik aan haar en kan erom lachen. Blij dat ik na die lange stille tijd weer eens iets nieuws meemaak.

Laat een reactie achter

Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd