Fotograaf

Ze vraagt of ze mag komen fotograferen, voor een woonmagazine, zegt ze en ik zeg natuurlijk : ‘Ja!’
In het najaar, binnen in ons huis en ook foto’s van de tuin. ‘Ja leuk!’ denk ik bij mezelf.
Maar dan word ik zo ziek, het gaat maar niet over, ik  blijf maar hoesten en dat lusteloze gevoel gaat ook niet weg.
Het zijn nog geen twee weken meer voordat ze komt en als ik ’s avonds naar bed ga, staat mijn besluit vast dat ik de volgende ochtend contact met haar op ga nemen om alles af te blazen. Ik moet niet denken aan de ‘verbouwing ’die mij te wachten staat.
Maar op de een of andere manier voel ik mij die ochtend een heel stuk beter, alsof alle ellende mijn lijf verlaten heeft. Ik zeg onze afspraak niet af en vol energie begin ik aan de klus. Want dat is het wel. Ik begin met rammen wassen, alles schoonmaken en de vloer een schrobbeurt te geven.
Spullen worden gesorteerd en langzaam wordt het ‘opslaglager’ dat onze woonkamer voor moest stellen weer mijn showroom.
En dan schijnt de zon op de pas gewassen ramen.. OMG…ik kan wel huilen. Ik zie alleen maar strepen en tranen op het glas. Waarom kan ik nu niet gewoon een simpel raam fatsoenlijk wassen.
Dat moet dus opnieuw en even zakt de moed mij in de schoenen. Want zo fit als ik weer dacht te zijn, ben ik toch nog niet helemaal.
Die stomme ramen en de laatste troep binnen krijg ik ook maar niet weg en ondertussen dringt de tijd.
Dat is het bekende dode punt dat ik ook altijd een keer voor een open dag bereik. Want qua voorbereiding is dit ongeveer hetzelfde.
Dan breken de laatse dagen voordat ze komt aan.
Voor mij komt nu het beste stuk, het stylen en decoreren. Heerlijk een keer in najaars stijl, want dat mis ik altijd met de open dagen. Ik kies voor pompoenen in witte, grijze en groenen tinten. Die haal ik bij Huys en hof Christien Reinders. Ze weet alles van pompoenen en ze verkoopt ze in alle soorten en maten, vormen en kleuren.
Ze houdt net als ik van koken en bakken. Met veel pompoenen en handige tips rijker ga ik na een bezoekje aan haar inspirerende tuin weer naar huis. Het is echt De moeite waard om eens een bezoek aan haar te brengen!
Als laatste bereid ik de lunch voor, daar heb ik mij stiekem nog wel het meeste op verheugd. En wie mij een beetje kent, weet dat ik veel waarde hecht aan een mooi aangeklede tafel en dat mijn lijfspreuk ‘samen eten is olie voor de vriendschap ’is. Zo zitten we hier tussen de middag aan de herfsttafel te lunchen. ‘Toevallig’ komt Stijn en die luncht mee, waardoor de stemming nog gezelliger wordt.
Als ik haar even gadesla, zie ik hoe geconcentreerd en bevlogen ze bezig is met fotograferen.
Ze heeft mij net de foto’s gestuurd en ze zijn in één woord prachtig! Hoe ze geworden zijn blijft voor anderen nog even een verrassing. Zij heeft de combinatie van het wonen in een winkel geweldig neer weten te zetten.  Ze heeft er iets bijzonders van gemaakt, Joyce Vloet. Heel blij mee!

 

Laat een reactie achter

Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd