En toch wordt het lente
Het is stil om mij heen, zo stil…
En ik houd zo van de stilte, maar deze stilte is anders.
Dit is een akelige stilte en het lijkt wel of het leven stilstaat.
Er is geen geluid van de straat, er komt nauwelijks een voorbijganger.
Alleen de natuur gaat gewoon zijn gang en ondanks alle ellende wordt het toch lente.
De zon schijnt en de vogels trekken zich nergens iets van aan. Ze fluiten op zijn mooist en bouwen ijverig aan hun nestjes. De lentebloemen bloeien en de eerste blaadjes hebben zich ontvouwen.
Maar hier is het stil
Ergens heb ik in het midden van de laatste voorbereidingen het werk gestaakt.
De bossen staan in een hoekje van de keuken te wachten totdat ik ze tot kransen verwerk.
De nieuwe kalkstift waarmee ik mijn lentegedicht op het raam zou schrijven, ligt onaangeroerd op de tafel.
De producten die bestemd waren om de tent om te toveren tot een antiek kinderspeelgoed paradijs, staan aan de kant geschoven in de kamer.
Ik ben allang uit die cocon waar ik normaal gesproken pas op de zaterdagochtend van mijn open dagen uitkom.
Ik mis mijn kinderen die ik niet kan zien omdat ze zelf ziek zijn of in aanraking kwamen met een andere zieke en ik mis mijn ouders waar ik niet naartoe kan omdat ze oud zijn. Als Tove belt en met een klein stemmetje zegt: ‘Oma mis je’ , breekt mijn hart.
En dan is dit nog maar een heel klein topje van het grote geheel. Mensen die letterlijk doodziek zijn, die angst hebben en juist nu in een isolement terecht komen. mensen die ineens zonder inkomen zitten en mensen in de zorg die zomaar aan alle gevaren blootgesteld worden…
Mijn gedachten gaan hiernaar uit en dan zijn er nog steeds mensen die de ernst van het geheel niet zien en zich beperken tot de gedachte dat het niet zoveel uitmaakt of ze nu wel of niet ziek worden.
Alles relativerend stelt het cancelen van mijn open dagen echt niet zoveel voor. Een stuk veiliger voor ons allemaal in elk geval. Jammer… maar daar blijft het bij.
Ik zal proberen zoveel mogelijk producten op 21 en 22 maart online te zetten, die je dan kunt bestellen.
Natuurlijk is de sfeer er dan niet, maar met het zonnetje erbij kom je toch een beetje in de stemming.
En in het donker van onze zorgen wordt het toch lente… laten we daar met volle teugen van genieten…
En ik houd zo van de stilte, maar deze stilte is anders.
Dit is een akelige stilte en het lijkt wel of het leven stilstaat.
Er is geen geluid van de straat, er komt nauwelijks een voorbijganger.
Alleen de natuur gaat gewoon zijn gang en ondanks alle ellende wordt het toch lente.
De zon schijnt en de vogels trekken zich nergens iets van aan. Ze fluiten op zijn mooist en bouwen ijverig aan hun nestjes. De lentebloemen bloeien en de eerste blaadjes hebben zich ontvouwen.
Maar hier is het stil
Ergens heb ik in het midden van de laatste voorbereidingen het werk gestaakt.
De bossen staan in een hoekje van de keuken te wachten totdat ik ze tot kransen verwerk.
De nieuwe kalkstift waarmee ik mijn lentegedicht op het raam zou schrijven, ligt onaangeroerd op de tafel.
De producten die bestemd waren om de tent om te toveren tot een antiek kinderspeelgoed paradijs, staan aan de kant geschoven in de kamer.
Ik ben allang uit die cocon waar ik normaal gesproken pas op de zaterdagochtend van mijn open dagen uitkom.
Ik mis mijn kinderen die ik niet kan zien omdat ze zelf ziek zijn of in aanraking kwamen met een andere zieke en ik mis mijn ouders waar ik niet naartoe kan omdat ze oud zijn. Als Tove belt en met een klein stemmetje zegt: ‘Oma mis je’ , breekt mijn hart.
En dan is dit nog maar een heel klein topje van het grote geheel. Mensen die letterlijk doodziek zijn, die angst hebben en juist nu in een isolement terecht komen. mensen die ineens zonder inkomen zitten en mensen in de zorg die zomaar aan alle gevaren blootgesteld worden…
Mijn gedachten gaan hiernaar uit en dan zijn er nog steeds mensen die de ernst van het geheel niet zien en zich beperken tot de gedachte dat het niet zoveel uitmaakt of ze nu wel of niet ziek worden.
Alles relativerend stelt het cancelen van mijn open dagen echt niet zoveel voor. Een stuk veiliger voor ons allemaal in elk geval. Jammer… maar daar blijft het bij.
Ik zal proberen zoveel mogelijk producten op 21 en 22 maart online te zetten, die je dan kunt bestellen.
Natuurlijk is de sfeer er dan niet, maar met het zonnetje erbij kom je toch een beetje in de stemming.
En in het donker van onze zorgen wordt het toch lente… laten we daar met volle teugen van genieten…