En dat in een dorpje als Beegden

We leven hier in een prachtig klein dorpje en toen we hier 27 jaar geleden kwamen wonen, voelde ik mij al snel thuis.
Het kleine dorpje met mooie dorpskern spreekt mij nog altijd aan. Het pure van zo’n klein dorpje vind je in de groter plaatsen niet meer. Het is er altijd vredig en rustig. Hier kunnen kinderen nog gewoon kind zijn en laat iedereen elkaar met rust.
Waar ik ook het dorp uitga, overal word ik omringd door prachtige natuur, bos heide en water…
Het is dinsdag als ik hard aan het werk ben voor mijn winkel, ik heb nog heel wat kerstballen te gaan voordat ik klaar ben voor de online open dagen op 7 en 8 november.
Als de bel gaat, loop ik met gemengde gevoelens naar de deur omdat ik zo krap in de tijd zit. Er staan twee basisschoolmeisjes aan de deur. Ik heb ze niet heel goed bekeken, maar ik denk rond de 10 jaar.
Ze hebben een vel met een lang artikel in de handen en een invul formulier.
Ze vragen of ik een zak appels wil kopen. Als ik vraag waar het voor is, weten ze dat niet precies, zeggen ze. Ik vraag om het artikel. Het is iets over een gezond project op school. Maar omdat ik druk bezig ben neem ik mij niet de moeite om het te lezen, ik geloof het wel. Ik koop een zak appels voor € 3,50. Ze hebben de appels niet bij zich, die komen ze maandag brengen zeggen ze. Als ik vraag waar ze wonen geven ze een adres in de Abelenstraat op. Dat is hier vlakbij, maar de meisjes komen me niet bekend voor.
Ik geef hun nog allebei een extraatje mee.
Daarna ga ik weer snel aan de slag en dan realiseer ik me dat ik helemaal geen adres hoefde in te vullen. Dan zegt mijn intuïtie dat er iets niet klopt. Ze waren ook zo aan het stuntelen.
Als ik het aan Jos vertel zegt hij : ‘het komt vast goed’. Hoe verder de week vordert, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik ‘opgelicht’ ben. Die € 4,50 is het probleem niet, maar zullen die meisjes nu echt met slechte bedoelingen aan de deur zijn geweest?
Je voelt het al aankomen, op maandag komt niemand appels brengen en op dinsdag ook niet.
Ik krijg er een verdrietig gevoel van, dat jonge kinderen tot zoiets in staatzijn en dit doen met voorbedachten rade.
Ik verwacht dat het adres dat ze opgaven niet het juiste zal zijn.
En dat in zo’n dorpje als Beegden waar je denkt dat de kinderen nog puur zijn.
Zullen deze meisjes zelf op dit idee zijn gekomen of worden ze aangestuurd door iemand? Ondertussen vraag ik mij af of dit tweetal zonder gewetenswroeging van hun ‘buit’ kan genieten.
En ik gaf hun ook nog een extraatje, maar ik had dit niet verwacht in een dorpje als Beegden.
Blijkbaar ben ik toch wat naïef.

Laat een reactie achter

Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd