En dan is hij er niet meer

Het is ongeveer twee weken geleden als het ineens wat minder goed gaat met mijn schoonvader die nog zo ontzettend vitaal is.
Hij heeft met zijn vriendin net een reisje achter de rug. We denken dat het vermoeidheid is en dat het na een paar dagen wel weer weg zal trekken.
We weten dan nog niet dat het in een razend snel tempo achteruit zal gaan.
Wat ben ik blij dat we die donderdag nog samen met hem en vriendin Jes hebben geluncht. Hij heeft nog hartelijk gelachen met de grapjes die gemaakt werden. Maar toch voel ik me die dag al ongerust als hij ineens zijn boterham niet meer zelf kan smeren en even maakt zijn altijd levendige kijk plaats voor een wezenloze troebele blik als ik hem aankijk.
Mijn ongerustheid blijkt niet voor niets te zijn, want op vrijdag kan hij ineens helemaal niets meer.
Er volgen onderzoeken in het ziekenhuis, maar het kwaad is geschied en al snel weten we allemaal dat het einde nabij is.
De laatste dagen van zijn leven zijn we veel bij hem en kunnen we elk op onze eigen manier afscheid van hem nemen.
Die laatse avond als Jos en ik bij hem zitten, luisteren we naar de stilte en voelen we hoe het leven hem beetje bij beetje verlaat.
De dag erna laat hij het leven los en blaast hij zijn laatste adem uit. En het is goed zo…
 Er hangt een stilte om hem heen die alleen met het hart hoorbaar is.
Ja, met zijn 90 jaar heeft hij een prachtige leeftijd en dat geeft een gevoel van  grote dankbaarheid, maar aan de dood ben je nooit toe.
Het verdriet gaan we nu verwerken totdat we alleen nog mooie herinneringen met ons mee dragen. En de goede dingen van hem  zullen voortleven in onze kinderen en kleinkinderen.
In de warmte van ons gezin zullen we hem dragen en nog vaak aan hem denken…


Langs deze weg wil ik iedereen hartelijk bedanken voor het medeleven in deze laatste weken, voor de lieve woorden, de berichtjes, de kaartjes, de bloemen en de aanwezigheid bij de uitvaartdienst.
Het doet goed om je in zo’n periode zo gedragen te voelen.