Een rouwproces en een plekje in de zon

Het is alweer een aantal jaren geleden toen ik uit het onderwijs stapte en wat miste ik de kleuters enorm. Een van de dingen die ik van de kleuters zo miste ( buiten de kleuters zelf) waren de verhalen.

De verhalen die we elkaar vertelden. Waargebeurde verhalen en ook fantasie verhalen. Heerlijk was dat.

Elk weekend maakte ik wel iets mee en op de maandag maakte ik er een sappig verhaal voor de kleuters van.

En zo kwam het dat ik toen ik eenmaal een website in brocante en antiek begon ik al snel verhalen ging schrijven voor volwassenen over ‘het leven van een brocanteur’.

Ik had er zoveel plezier aan en ik schudde ze zo uit mijn mouw. Ik had zoveel inspiratie…

Er was toen een klant die mij vertelde dat ze ook altijd verhaaltjes geschreven had, maar dat haar inspiratie op een dag verdwenen was. Ze had het nog eens geprobeerd, maar er kwam niets meer in haar op.

Ik vond dat toen heel vreemd, hoe kan nu zomaar je inspiratie weg zijn? Als schrijven je ding is, dan lukt het altijd wel. Er is altijd wel iets of iemand waardoor je geïnspireerd raakt.

En zo bleef ik bijna elke week schrijven.

Maar dan komt er iets op mijn pad wat mij zo breekt dat ik de stukjes niet meer bij elkaar geraapt krijg. Er is een verdriet dat mij zo in beslag neemt . En ineens kan ik niet meer schrijven.

Ik denk terug aan de klant van toen en pas nu begrijp ik haar. Er zit een scheur in mijn hart watten in mijn hoofd en mijn pen wil niet meer. Ik probeer mij ertegen te verzetten, maar uiteindelijk moet ik eraan toegeven en zal ik door dat diepe dal moeten gaan om weer een berg te kunnen beklimmen.

Het is een soort rouwproces en langzaam wordt nu alles weer beter en vind ik weer een plekje in de zon.

Ik krijg weer zin om te schrijven. Ik zie de grapjes weer die mij onderweg overkomen.

Vanaf nu kom je weer regelmatig een verhaaltje van mij tegen.

En als het even niet zo lekker gaat, zoek ik totdat ik een plekje in de zon gevonden heb.