Een heerlijke vakantie met een triest moment

Als we op vakantie gaan is tegen beter weten in het voornemen om niet naar brocante op zoek te gaan. Je denkt nu vast: ‘brocante is toch leuk!’ En dat is ook zo, op zoek gaan naar brocante is héél leuk. Maar het is ook goed om af en toe met wat anders bezig te zijn en ook van andere dingen te genieten.
En zo neem ik me telkens opnieuw voor om tijdens de vakantie van ander dingen te genieten. Aanvankelijk lukt dat heel goed.  Het weer is heerlijk en we maken wandelingen in de wijngaarden. Er is midden in zo’n wijngaard een fijn terras waar je allerlei soorten wijn uit de streek kunt drinken.
En dat is heerlijk. Te lekker eigenlijk, want we drinken iets te veel. En als het goed geweest is, komt de eigenaar. Hij wil ons graag nog een paar soorten wijn laten proeven en dat is net iets te veel van het goede. Niet dat ik dan gek ga doen, maar ik heb er niet bij nagedacht dat we nog terug moeten lopen door de wijngaarden en dat  we daarvoor eerst een stuk verder omhoog moeten.
Als we aan de terugweg beginnen lijkt die berg ineens veel hoger dan anders. Het is alsof ik gewichten aan mijn benen heb hangen. Het liefst zou ik gaan kruipen, maar ik houd het toch maar bij lopen. Had ik nu toch maar een glaasje minder gedronken, gaat het door mij heen. Maar het was er zo gezellig en de sfeer was zo ongedwongen.
Ik bijt even door de zure appel heen en dan gaan we gelukkig dalen. En omdat dit mooie plekje maar een half uurtje lopen van ons verblijf is, gaan we elke middag de wijngaard in en kom ik elke middag met lood in de benen terug. Domme ik, maar wat hebben we genoten…
En dan wil ik toch naar een brocante adresje waar we eerder ooit waren geweest. Ik schreef er toen ook een stukje over. Een meneer in een winkel tot aan de nok gevulde met brocante.
het puilde er zo uit dat hij buiten voor zijn winkel ook alles opgestapeld had. Het pand met blauwe voordeur ene blauwe luiken had iets uitnodigends en gezelligs. Niet een plek waar ik echt iets kon kopen, maar gewoon heerlijk om rond te neuzen.
En zo gaan we weer op weg naar de winkel met aardige meneer, want dat was hij beslist. Hij had in de winkel een soort kantoortje, waar hij de hele dag zat en waar hij de prijzen voor de producten bepaalde als je liet zien wat je gevonden had. Hij was in voor een grapje en maakte een gezellig praatje.
Als we bij het pand aankomen, is het net alsof we aan een ander huis staan. Het is opgeruimd en clean, alleen de blauwe  voordeur en luiken verraden dat dit het goede pand is. Ik sta op het punt om een foto te maken als een jongeman naar ons toekomt en zegt dat de winkel gesloten is. En inderdaad, het bord met ‘Brocante” is afgeplakt. Hij is de zoon en hij vertelt ons het verdrietige verhaal van zijn vader die suïcide pleegde omdat de druk van alles rondom de brocante hem teveel geworden was en hij door de bomen het bos niet meer zag. Het was er ook zo vol, tot aan het plafond gevuld. Hij bleek allang depressief te zijn. En nu zijn ze al weken bezig met het leeghalen van het pand. De paar spullen die buiten neergezet zijn, mogen we wel gratis meenemen zegt de zoon. Maar daar hebben we niet zoveel zin in, dat voelt niet goed i en een foto maken vind ik ook ongepast. De foto bij dit verhaaltje is van eerder toen alles nog ‘goed’ was.
We zijn erg onder de indruk. Ik denk aan de meneer die ogenschijnlijk zo tevreden in zijn kantoortje zat. Ik voel me stil van binnen.
En verder koen we deze vakantie toch nog meer brocante tegen en past alles nauwelijks in de auto als we weer naar huis gaan.
We hebben een heerlijk vakantie gehad met wel een triest moment….