Een echte Limburger
Terwijl een groot gedeelte van de Limburgers carnaval viert, zit ik gewoon op mijn werkplek, maak ik foto’s, bewerk ze en plaats ze bij de teksten van de nieuwe brocante vondsten. Ik ga verder met stylen voor de Voorjaars opendagen . Niets om mij heen verraadt dat het carnaval is. Zelfs het kopje ‘Carnaval’ heb ik van mijn website gehaald omdat nagenoeg alle items die betrekking op de carnaval hadden, verkocht zijn.
Enkele honderd meters van huis, gaat zo meteen de optocht voorbij en ik krijg er niets van mee.
Dat is niet sneu hoor, ik kies ervoor. Ik kies voor mijn werk in en om mijn winkel. De radio zacht op de achtergrond en de heerlijke rustgevende lavendelgeur die zich vanuit de diffuser verspreidt, als ik op de computer bezig ben.
Iemand zei: ‘Een echte Limburger viert Carnaval!’ Ik ben in Limburg geboren en ik woon hier al 55 jaar, maar dat maakt mij nog geen echte Limburger dus, want ik vier geen carnaval…
Zou dat de definitie van een Limburger zijn? Geen idee en eigenlijk interesseert mij dat ook niet zo.
Er zijn jaren geweest dat ik mij een leven zonder carnaval niet kon voorstellen. Al maanden van te voren bedacht ik wat ik aan ging trekken en zat mijn moeder heel wat uurtjes achter de naaimachine. Ik hielp mee met het bouwen van carnavalswagens en ik liep mee in de optocht. En na afloop van de optocht feestte ik vrolijk verder, tot de laatste minuut.
Maar ergens werd het ooit minder en doofde het vuur. Ik weet eigenlijk niet waar het ‘mis’ is gegaan.
Ondertussen vind ik er helemaal niets meer aan en moet ik er niet aan denken om een gek pakje aan te trekken en ergens met mijn geschminkt hoofd te gaan ‘hossen’. Volgens mij ben ik sowieso mijn humor ergens onderweg verloren.
Heerlijk voor andere mensen, maar ik mis het niet.
Heel even als ik Tove verkleed op een foto zie, kriebelt het, maar dat gevoel is net zo snel weg als dat het kwam.
Geef mij het plaatje van een dagje eerder maar, als ze gezellig hier is en op het antieke hobbelpaard zit. Na een frisse wandeling met haar en Mijke, ga ik hier weer heerlijk aan de slag.
s ’Avonds toast ik op de bank met Jos op de carnaval.
Dan maar geen echte Limburger….
Enkele honderd meters van huis, gaat zo meteen de optocht voorbij en ik krijg er niets van mee.
Dat is niet sneu hoor, ik kies ervoor. Ik kies voor mijn werk in en om mijn winkel. De radio zacht op de achtergrond en de heerlijke rustgevende lavendelgeur die zich vanuit de diffuser verspreidt, als ik op de computer bezig ben.
Iemand zei: ‘Een echte Limburger viert Carnaval!’ Ik ben in Limburg geboren en ik woon hier al 55 jaar, maar dat maakt mij nog geen echte Limburger dus, want ik vier geen carnaval…
Zou dat de definitie van een Limburger zijn? Geen idee en eigenlijk interesseert mij dat ook niet zo.
Er zijn jaren geweest dat ik mij een leven zonder carnaval niet kon voorstellen. Al maanden van te voren bedacht ik wat ik aan ging trekken en zat mijn moeder heel wat uurtjes achter de naaimachine. Ik hielp mee met het bouwen van carnavalswagens en ik liep mee in de optocht. En na afloop van de optocht feestte ik vrolijk verder, tot de laatste minuut.
Maar ergens werd het ooit minder en doofde het vuur. Ik weet eigenlijk niet waar het ‘mis’ is gegaan.
Ondertussen vind ik er helemaal niets meer aan en moet ik er niet aan denken om een gek pakje aan te trekken en ergens met mijn geschminkt hoofd te gaan ‘hossen’. Volgens mij ben ik sowieso mijn humor ergens onderweg verloren.
Heerlijk voor andere mensen, maar ik mis het niet.
Heel even als ik Tove verkleed op een foto zie, kriebelt het, maar dat gevoel is net zo snel weg als dat het kwam.
Geef mij het plaatje van een dagje eerder maar, als ze gezellig hier is en op het antieke hobbelpaard zit. Na een frisse wandeling met haar en Mijke, ga ik hier weer heerlijk aan de slag.
s ’Avonds toast ik op de bank met Jos op de carnaval.
Dan maar geen echte Limburger….