Die ene persoon

Het is niet zo dat ik het leven ‘vroeger’ beter of fijner vond. Het ‘nu’ heeft zeker heel veel voordelen en ook een boel moois te bieden. Maar Valentijnsdag van vroeger spreekt mij meer aan dan de huidige. Toen je zelf moest onthouden wanneer het 14 februari was. Toen er geheimzinnige anonieme liefdeskaartjes geschreven werden. Ik heb er ooit een ontvangen waarvan ik tot op vandaag niet weet van wie het was…
het ging niet zozeer om de cadeautjes, het ging om die ene persoon, die je graag wilde vertellen hoe verliefd je op hem of haar was. Er hing iets mysterieus rondom die dag en velen vergaten hem zelfs, dus het was iets speciaals.
35 jaar lang knip ik voor elke Valentijnsdag harten van papier, die ik op de tafel leg en elk jaar schrijf ik een gedicht voor die ene persoon…
En 35 jaar geleden was er niet zoveel keuze in hartjes snoep, dus koos ik altijd voor suikerhartjes in pasteltinten met van die teksten als ‘ik vind je lief’ erin gedrukt. Iedereen kent deze mierzoete snoepjes nog wel. Nog elk jaar kies ik voor dezelfde. Er is ondertussen niets mysterieus meer aan, maar is het een soort traditie geworden. Nog altijd voor die ene persoon.
En verder is het hele Valentijnsfeest in mijn beleving een groot commercieel gebeuren geworden.
Al weken van te voren worden allerlei cadeaus opgedrongen op social media, hoe groter het cadeau, hoe beter , van dikke boeketten bloemen tot dure sieraden. Prima, maar ik houd er zelf niet zo van.
Gelukkig heeft een jaar nog 364 andere dagen om iets liefs te doen.
Zoals een lieve vriendin, die hier vorige week op de stoep stond met een prachtige hortensiaplant in mijn lievelingskleur, gewoon, zomaar… Een klein gebaar, zo spontaan, ik word er blij van.
Dan komt Stijn  in het weekend met een klein antiek papier maché kippetje aan met de woorden ’Voor in je verzameling mama’. Het lieve gebaar vanuit zijn hart maakt mij vele beetjes blij en ondertussen staat het kippetje tussen de anderen op mijn verzamelrekje.
Niet persé op Valentijnsdag, maar het hele jaar door zijn er van die kleine geluksmomentjes die mijn hart een sprongetje doen maken.
En zomaar wanneer ik aan het werk ben, voel ik een arm om mijn schouder en zegt die ene persoon: ‘ik hou van jou’

Laat een reactie achter

Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd