Boze dame
Als ik bezig ben met het opschonen van de computer en een aantal oude mails wil weggooien, kom ik hem weer tegen, de mail van een erg boze dame.
De dame is al enkele jaren klant bij mij. Ze bestelt regelmatig producten die ze opspaart. En dat gaat eigenlijk altijd prima.
Meestal zijn het kleine producten, maar dan bestelt ze iets groots; een grote gipsen corpus.
Omdat gips breekbaar en kwetsbaar is en er soms door Post bezorgers niet erg voorzichtig met pakketten om wordt gegaan adviseer ik haar om het pakket verzekerd te laten verzenden. Zo loopt ze geen risico en dat doet ze ook.
Natuurlijk pak ik het beeld heel zorgvuldig in. Mensen die vaker bij mij kopen weten dat wel.
Nadat het beeld verzonden is hoor ik niets meer van haar.
Na bijna vijf weken krijg ik een mail van haar. Ze heeft nu pas het beeld uitgepakt, schrijft ze en het is kapot.
Als ik vraag waarom ze zo lang gewacht heeft om het te melden zegt ze dat het niet eerder paste om het pakket open te maken.
Dat kan natuurlijk, maar ze weet dat ik nu niets meer voor haar kan doen. Post NL doet na een week niets meer met een klacht en dat is uiteraard ook logisch.
Ik geef aan dat ik het spijtig vind dat ik verder niets voor haar kan doen. Het is te lang geleden. Ze geeft aan het te begrijpen
En dan ineens die boze mail, waarin ze mij ‘madame’ noemt en vindt dat ik iemand ben die geen hart voor de klanten heeft . Dat ik alleen maar een harde zakenvrouw ben.
Ze weet zeker, zegt ze dat ik haar expres een slecht beeld heb gestuurd en het daarom aangetekend wilde laten verzenden, zodat ik Post NL kon laten opdraaien voor het kapotte product.
Hier raakt ze mij mee. Ik ben niet boos, maar vooral verdrietig dat ze mij zo neerzet. Ik beschrijf mijn producten altijd zo eerlijk mogelijk en als ik wel eens een fout maak, dan los ik dat netjes op, dacht ik.
Of toch niet, ik twijfel even aan mezelf, maar dan wint mijn zelfvertrouwen het van mijn onzekerheid. Het lukt mij om het na een tijdje los te laten. Ik heb daarna nooit meer iets van haar gehoord.
Nu ik haar mail tegenkom, krijg ik even weer dat nare gevoel, maar dat verdwijnt als sneeuw voor de zon, En dat is het, heerlijk zonnig. Ik geniet van de mooie bloemen in onze tuin. Ik loop een rondje en nog geen honderd meter bij ons huis vandaan waait de wind zachtjes door het korenveld dat gesierd wordt door de vele klaprozen en korenbloemen.
En met dat zuchtje wind waaien alle nare gevoelens weg.
De dame is al enkele jaren klant bij mij. Ze bestelt regelmatig producten die ze opspaart. En dat gaat eigenlijk altijd prima.
Meestal zijn het kleine producten, maar dan bestelt ze iets groots; een grote gipsen corpus.
Omdat gips breekbaar en kwetsbaar is en er soms door Post bezorgers niet erg voorzichtig met pakketten om wordt gegaan adviseer ik haar om het pakket verzekerd te laten verzenden. Zo loopt ze geen risico en dat doet ze ook.
Natuurlijk pak ik het beeld heel zorgvuldig in. Mensen die vaker bij mij kopen weten dat wel.
Nadat het beeld verzonden is hoor ik niets meer van haar.
Na bijna vijf weken krijg ik een mail van haar. Ze heeft nu pas het beeld uitgepakt, schrijft ze en het is kapot.
Als ik vraag waarom ze zo lang gewacht heeft om het te melden zegt ze dat het niet eerder paste om het pakket open te maken.
Dat kan natuurlijk, maar ze weet dat ik nu niets meer voor haar kan doen. Post NL doet na een week niets meer met een klacht en dat is uiteraard ook logisch.
Ik geef aan dat ik het spijtig vind dat ik verder niets voor haar kan doen. Het is te lang geleden. Ze geeft aan het te begrijpen
En dan ineens die boze mail, waarin ze mij ‘madame’ noemt en vindt dat ik iemand ben die geen hart voor de klanten heeft . Dat ik alleen maar een harde zakenvrouw ben.
Ze weet zeker, zegt ze dat ik haar expres een slecht beeld heb gestuurd en het daarom aangetekend wilde laten verzenden, zodat ik Post NL kon laten opdraaien voor het kapotte product.
Hier raakt ze mij mee. Ik ben niet boos, maar vooral verdrietig dat ze mij zo neerzet. Ik beschrijf mijn producten altijd zo eerlijk mogelijk en als ik wel eens een fout maak, dan los ik dat netjes op, dacht ik.
Of toch niet, ik twijfel even aan mezelf, maar dan wint mijn zelfvertrouwen het van mijn onzekerheid. Het lukt mij om het na een tijdje los te laten. Ik heb daarna nooit meer iets van haar gehoord.
Nu ik haar mail tegenkom, krijg ik even weer dat nare gevoel, maar dat verdwijnt als sneeuw voor de zon, En dat is het, heerlijk zonnig. Ik geniet van de mooie bloemen in onze tuin. Ik loop een rondje en nog geen honderd meter bij ons huis vandaan waait de wind zachtjes door het korenveld dat gesierd wordt door de vele klaprozen en korenbloemen.
En met dat zuchtje wind waaien alle nare gevoelens weg.