Beetje pech en ook geluk
Omdat Stijn voor zijn werk in het weekend naar een beurs is, ga ik alleen op pad. Het is al niet zo mijn hobby om alleen te gaan. En vooral niet als ik verder weg moet.
Maar na de flinke verkoop van de laatste tijd is het een must.
Ik heb wat vaste adresjes op het programma staan. Na drie adresjes en nog steeds een lege auto zakt de moed in mijn schoenen. Hoe kan dat nu?
Ik heb nog een nieuw adresje te gaan. Ben heel benieuwd. Zo blij met mijn navigator. Ik zou niet weten hoe ik anders op nieuwe adresjes terecht kwam. Ik rijd netjes volgens de weg die mij gewezen wordt.
En als de stem zegt ‘U heeft uw bestemming bereikt’ zie ik niets wat op een brocante adres lijkt.
Ik rijd nog eens door de straat om te kijken of ik iets over het hoofd had gezien, maar nee, geen adres te vinden. Een gewone woonwijk.
Ik heb zeggen en schrijven twee dingen in de auto liggen. Wat een pech vandaag. Het zit echt niet mee.
Zal k dan maar naar huis gaan?
Ik besluit naar Frankrijk te rijden. Daar weet ik nog een adres waar ik al heel lang niet meer geweest ben.
Ik hoop dat ik hem niet tegenkom, de man met de dikke vingers en grote zegelring, de man die mij ooit aan de kant duwde. De man die iets voor mijn neus weg griste en die iets uit mijn handen trok. Ik gruwel van die man. Hij is groot en eng.
Stel hij is ook daar, draai ik me dan om of trek ik mij niets van hem aan.
Pfff wat mis ik de aanwezigheid van Stijn. Die weet altijd wel een oplossing en mij op mijn gemak te stellen.
Een beetje ongemakkelijk loop ik binnen. En voor ik iets van antiek gezien heb, heb ik eerst gekeken of hij er is.
Maar gelukkig ben ik de enige en kan ik op mijn gemak rondkijken.
En na alle pech in de ochtend, heb ik nu geluk. Ik koop mooie items voor mijn winter open dagen waarvan ik me afvraag of ze door kunnen gaan. Want als we de anderhalve meter afstand regel houden, gaan mijn open dagen niet lukken. Dan zal het weer online moeten… Maar we wachten af.
Ik zie zoveel moois hier. Ik maak een keuze en zoek een paar bijzondere items uit.
Ik betaal en loop naar buiten. Ik kan niet alles in een keer meenemen en als ik weer naar binnen wil gaan om de rest te halen, staat hij daar, de grote voor mij enge man met dikke vingers en de zegelring.
Ik schrik en wil me onder de voeten uitmaken. OH nee, hij heeft al iets wat ik kocht vastgepakt met zijn dikke vingers. Ik kan geen woord meer in het Frans uitbrengen. Ik heb dit al betaald gaat het door mij heen, Wat moet ik nu? Ik raak even in paniek en als ik mezelf dwing om rustig te blijven, zie ik pas wat hij doet. Hij komt mij helpen zodat ik een keer minder hoef te lopen.
Hij lacht vriendelijk naar mij en houdt keurig afstand. Hoe fout kun je iets zien als je bevooroordeeld bent.
Ik schaam me een beetje. Als ik instap steek ik mijn hand op naar hem en vriendelijk zwaait hij terug. Het is ineens alsof zijn vingers niet meer zo dik zijn en of zijn ring gekrompen is.
Met de auto lang niet vol, maar met wel mooie spullen rijd ik terug naar huis en nu ik toch in Frankrijk ben, neem ik een lekkere fles champagne mee naar huis zodat ik met Jos kan toasten op een dag met pech en ook geluk.